Είναι πάντα μεγάλη τιμή να μιλώ σε κείνους που θέλουν να μάθουν κάτι γι’ αυτήν τη ζωή. Θα σας πω μια πολύ απλή ιστορία.

Κάποτε, υπήρχε ένα υπέροχο μουσικό όργανο.

Κάθε φορά που έπαιζε, έβγαζε τον πιο όμορφο ήχο.

Μετά ο κόσμος άρχισε να ψάχνει "νέα και διαφορετικά" όργανα και κάλεσε άλλους μουσικούς να έρθουν να παίξουν.

Ήρθαν οι μουσικοί και φέρανε τα τύμπανά τους και τα φλάουτα και τις κιθάρες τους.

Δεν πέρασε πολύς καιρός και κανείς πια δεν ήξερε να παίξει αυτό το τόσο ξεχωριστό όργανο κι ο κόσμος άρχισε να αναρωτιέται, “Τι αξία έχει αυτό το όργανο;”

Ήταν όμορφο και θα μπορούσε να κινήσει την περιέργειά τους αλλά σιγά-σιγά άρχισε να μαζεύει σκόνη, επειδή όλοι το αγνοούσαν και ήταν πια ξεκούρδιστο.

Και τότε μια μέρα, ήρθε κάποιος και είπε, “Αυτό το πανέμορφο όργανο, γιατί το έχετε παραπεταμένο;”

Ο κόσμος τον κοίταγε κι αναρωτιόταν, “Ποιο όργανο; Τα τύμπανα είναι όλα συγχρονισμένα, τα φλάουτα είναι υπέροχα, τα βιολιά είναι τέλεια, το πιάνο είναι κουρδισμένο.”

Τότε, τους είπε , “Μα δεν το θυμάστε αυτό το όργανο; Μέσα απ’ αυτό το όργανο αρχίσατε να ενδιαφέρεστε για τη μουσική, για χάρη του χτίσατε τούτο το χώρο για να μαζεύεστε και να ακούτε τη μουσική του. Και τώρα που η περιέργεια σας έχει οδηγήσει σε καινούρια και διαφορετικά όργανα, αρχίσατε να το αγνοείτε.”

"Μα τι το ιδιαίτερο έχει αυτό το όργανο;" ρώτησαν.

Ο άνθρωπος είπε, "Αφήστε με να σας δείξω." Καθάρισε το όργανο και εκείνο άρχισε να λάμπει.

Ξεχνάμε. Βλέπουμε μονάχα τη βρωμιά στην επιφάνεια.

Ο άνθρωπος που ξέρει, μπορεί και διακρίνει πίσω απ' τη βρωμιά. Μπορεί και τινάζει τη σκόνη και ανανεώνει την ομορφιά του, τη λάμψη του, τη γοητεία του, το μεγαλείο του.

Κι ύστερα έκανε το πιο σπουδαίο πράγμα—το κούρδισε. Για να ακούγεται καλά ένα όργανο, πρέπει να είναι κουρδισμένο.

Αφού το κούρδισε, το επέστρεψε στους ανθρώπους και τους είπε, “Παίξτε, τώρα.”

“Μα δεν ξέρουμε να παίζουμε”, του αποκρίθηκαν.

“Αγγίξτε τις χορδές,” τους είπε, “και θ’ αρχίσει να παίζει. Αφουγκραστείτε. Και θ’ ακούσετε.”

Όταν άρχισαν να παίζουν, ο όμορφος ήχος τους μάγεψε. Ήταν ένα όργανο που μπορούσε στ’αλήθεια να αγγίζει την καρδιά .

Ποιο είναι αυτό το όργανο;

Εσύ είσαι.

Στο ξέφρενο κυνήγι του "καινούριου και του διαφορετικού," λησμόνησες τον εαυτό σου.

Τα πάντα γίνονται για τη γοητεία του “καινούριου και του διαφορετικού”, εκτός από αυτό το όργανο, από αυτή τη ζωή.

Προτεραιότητα έχουν όλα τ’ άλλα. Απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ, μονολογείς, “Έχω να κάνω τούτο. Έχω να κάνω εκείνο." Εσύ είσαι μέσα σ΄ αυτή τη λίστα; Στο νούμερο 10 μήπως; Στο 20; Στο 100;

Όχι. Πουθενά.

Όταν κουρδιστεί αυτό το όργανο κι αρχίσεις να παίζεις, θ' ακούσεις μια μελωδία—τη μελωδία της αναπνοής να έρχεται προς εσένα.

Είναι πολύ απλό.

Αυτό που ψάχνεις, αυτό που έχεις ανάγκη, είναι μέσα σου, αλλά επειδή το παραμέλησες έχει ξεκουρδιστεί.

Όταν κουρδιστεί, θα μπορέσεις να απολαύσεις το δυναμικό που έχει αυτό το όργανο.

Πρόκειται για τη ζωή σου. Ανακάλυψε αυτήν την ικανοποίηση.

Το χρωστάς στον εαυτό σου, τουλάχιστον αυτό.

Αν θες να γίνεις πλούσιος, ξεκίνα με τον εαυτό σου.

Το πρώτο χρέος που έχεις να πληρώσεις είναι το χρέος προς την καρδιά— η απαίτησή της, η επιθυμία της να εκπληρωθεί. .

Δεν πρόκειται για καμιά μεγάλη απαίτηση.
Είναι απλό.
Να εκπληρωθείς.

—Prem Rawat