Η κούπα που βρίσκεται μπροστά μου,
δεν χρειάζεται να είναι άδεια…

Tο ποτάμι αυτό που περνάει, κουβαλάει πολύ, πολύ, πολύ περισσότερα μέσα του απ’ όσα μπορεί να φτάσει το βλέμμα.

Επειδή στην επιφάνεια μοιάζει απλά με νερό που κυλάει.

Κάποιος όμως με δίδαξε.
Κάποιος μου έδειξε, «πάρε αυτή την κούπα, βύθισέ τη βαθιά μέσα στο ποτάμι και τράβηξέ την έξω, συνέχισε να το κάνεις διαρκώς και κάποια μέρα η κούπα σου θα είναι γεμάτη με το χρυσάφι της ειρήνης».

Αυτό κάνω.

Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι.
Το ποτάμι κυλάει ακριβώς μπροστά μας.
Κάποιοι απλά κοιτάζουν το ποτάμι και λένε, «πολύ όμορφο». Άλλοι κοιτάζουν το ποτάμι και λένε, «μακάρι να μπορούσα να κάνω σκι στην επιφάνειά του».

Κάποιοι κοιτάζουν το ποτάμι και λένε, «μακάρι να μπορούσα να κάνω βαρκάδα». Κάποιοι άλλοι το κοιτάζουν και λένε, «ξέρεις, μπορώ να βάλω μέσα τα πόδια μου, ζεσταίνομαι λιγάκι, θα βάλω μέσα στα πόδια μου».

Είναι καλό; Είναι κακό;

Δεν έχω κατά νου να κάνω κριτική, αλλά πέρα απ’ όσα μπορούν να δουν αυτά τα μάτια, κάποιος μου έχει δείξει τα πλούτη που κυλάνε σ’ αυτό το ποτάμι.

Και η κούπα, μου έχει δοθεί.

Τώρα όλα αποκτούν νόημα….

Μαχαράτζι – Λονδίνο, 2004