Αναζητώ - δεν ξέρω γιατί αναζητώ.

Αναζητώ γιατί θαρρώ πως έτσι πρέπει. Αναζητώ γιατί έχω διαβάσει πως “είναι καλό πράγμα η αναζήτηση”. Και κάπου εκεί μου διαφεύγει η αληθινή μαγεία. Αφήστε με, τώρα, να σας εξηγήσω περί τίνος πρόκειται.

Είναι τόσο έμφυτη και τόσο θεμελιώδης αυτή η επιθυμία να νιώθουμε ικανοποίηση. Χρησιμοποιώ τη λέξη “ικανοποίηση” κι ίσως είναι εντελώς ακατάλληλη, αλλά δεν πειράζει. Γιατί υπάρχει, βλέπετε, αυτό το αίσθημα, για αίσθημα πρόκειται.

 

Από τότε που εμφανίστηκε ο λόγος κι ο άνθρωπος άρχισε να γράφει, προσπαθεί να περιγράψει αυτό το αίσθημα.

Το ονόμασε 'ειρήνη' αλλά δεν ήταν ακριβώς αυτό. Το ήξερε

Ηρεμία – ούτε αυτό. Γαλήνη – ούτε αυτό. Αγάπη – ούτε αυτό. Χαρά – ούτε αυτό.

Η δύναμη αυτής της θεμελιώδους δίψας, αυτής της θεμελιώδους αναζήτησης, η δύναμη – πρέπει να την κατανοήσετε. Κι όχι μόνο να την κατανοήσετε, πρέπει να της δοθείτε.

Γιατί δεν μπορείτε να την πολεμήσετε. Αφήστε την να σας κατακτήσει. Αφήστε την να έλθει. Κι αφήστε την να σας απορροφήσει. Γιατί αυτό είναι το θέμα, να σας απορροφήσει η ειρήνη, να σας απορροφήσει … πώς; Όπως μια σταγόνα νερού που καταλήγει στον ωκεανό.

Αφήνει πίσω της το σύννεφο κι είναι μια σταγόνα, είναι μια σταγόνα, μια σταγόνα, μια σταγόνα, μια σταγόνα…

Και τη στιγμή που καταλήγει στον ωκεανό, είναι ωκεανός, παύει να ΄ναι μια σταγόνα.

Βλέπετε πώς γίνεται; Δεν είναι συναρπαστικό; Μια μικρή σταγόνα, μια τοσοδούλα σταγόνα – που συνεχίζει να πέφτει για μερικές χιλιάδες μέτρα: πέφτει, πέφτει, πέφτει, πέφτει, πέφτει. Έχει μια οντότητα, έχει ταυτότητα, είναι μια σταγόνα. Υπάρχει, είναι “κάτι”, κι ας είναι μικροσκοπική.

Και πέφτει και πέφτει και πέφτει… Και δεν έχει καμιά επιλογή.

Κι αν φυσήξει ο άνεμος, μετακινείται.

Κι ο άνεμος τη φυσά από κάτω και ανεβαίνει για λίγο – καθυστερεί η πτώση της. Κι ύστερα ξεκινάει πάλι.

Αν ο άνεμος τη φυσήξει από δεξιά, μετακινείται – αν τη φυσήξει από αριστερά, πάλι μετακινείται.

Κι είναι σκλάβα κάθε στοιχείου της φύσης που θέλει να επιδράσει πάνω της.

Και συνεχίζει να πέφτει, να πέφτει, να πέφτει και μετά "μπλουμ", εκείνη τη μοναδική μικροσκοπική  μαγική στιγμή. Κι αν το ‘χετε παρατηρήσει, δεν ξέρω αν το ‘χετε δει αυτό, αλλά όταν βρέχει και κάθε  σταγόνα πέφτει στον ωκεανό, σχηματίζει  πρώτα έναν μικρό κυματισμό - κι ύστερα εξαφανίζεται, χάνεται.

Το τελευταίο της χνάρι είναι ένας μικρός  κυματισμός. Όχι πολύ πλατύς, όχι πολύ μεγάλος, κι η σταγόνα αφομοιώνεται.

Δεν ξέρω για εσάς αλλά εγώ αυτό ακριβώς θέλω - να αφομοιωθώ μέσα σ’αυτή τη χαρά.

Και θα γίνουμε αχώριστοι.

Έλα λοιπόν, αέρα, κάνε τα κόλπα σου τώρα – κάνε με να σαλέψω.

Τώρα δεν είμαι πια ευάλωτη, τώρα αντιστέκομαι, είμαι ένα με το στέρεο ωκεανό – με το στέρεο ωκεανό που, παρεμπιπτόντως, είναι υγρός.

΄Ομως τώρα - μπορώ ακόμα  να μετακινούμαι;

Φυσικά.

Θα ταξιδέψω σε μέρη σπουδαία: σε τόπους που σαν σταγόνα ούτε καν θα μπορούσα να φανταστώ.

Θα ταξιδέψω σε άλλους τόπους,

Θα δω πολλά και διάφορα,

και θα ‘μαι ένα μέρος αυτού του μεγαλόπρεπου ωκεανού.